#11 "Woła mnie ciemność. Daję ci wieczność - AKT I" Agata Suchocka

Stało się coś, czego się nie spodziewałam, coś co miało się chyba nigdy nie wydarzyć.

A przynajmniej ja straciłam już nadzieję. Jednak spokojnie! Nie stało się nic złego.

Po wielu latach mówienia zdecydowanego ‘nie’ polskim pisarzom (‘nie’ uzasadnianego licznymi przeczytanymi pozycjami) zupełnym przypadkiem trafiła w moje ręce książka, która zmieniła to ‘nie’ w ‘tak’. W końcu! Przerzucając kolejne kartki kilkukrotnie zdarzyło mi się zatrzymać, zamknąć książkę i rzucić jeszcze raz okiem na okładkę tylko po to, by upewnić się, że historia, którą poznaje wyszła spod pióra polskiej pisarki. Dla mnie to niezwykle miłe zaskoczenie. Do tej pory każde polskie ‘dzieło’ kojarzyło mi się z nudą, monotonią i fabułą tworzoną na siłę. A tutaj? No właśnie…

Agata Suchocka w swojej debiutanckiej powieści „Woła mnie ciemność” stworzyła mroczny, gotycki świat, w którym przeplata się pragnienie wolności, wola władzy, ogniste pożądanie, ‘zakazana’ miłość i mroczna tajemnica. Znajdziemy tu wyraziste postacie, szczegółowe opisy wywołujące niejednokrotnie wypieki na twarzy, a nade wszystko pobudzające wyobraźnię sceny, miejsca, wydarzenia.

Przyznam szczerze, że mam w chwili obecnej ogromny problem. Jak bowiem opowiedzieć o tej książce, by zachęcić Was do sięgnięcia po nią bez jednoczesnego zdradzenia zbyt wielu pikantnych szczegółów? Zacznę może od tego, że ogromnym plusem tej książki jest ciągle narastające napięcie, historia, która rozwija się coraz bardziej, coraz szybciej. Dochodzimy nawet do momentu,

gdy wydaje się, że wiemy już praktycznie wszystko, że wydarzyło się tak dużo, że trudno o kolejne pomysły – a jednak! Autorka książki zaskakuje nas kolejny, i kolejny, i kolejny raz.

Zdradzę coś jeszcze. Gdy przeczytałam opis znajdujący się z tyłu książki nie byłam pewna, czy to pozycja dla mnie. Tło historyczne, wątek muzyczny… pomyślałam ‘co w tym może być ciekawego, przecież to nie są moje ‘klimaty’. W dalszej części dodano jednak stwierdzenie: „Książka zawiera treści nieodpowiednie dla niepełnoletnich oraz takie, które mogą urazić dorosłych”. I to był to,

co mnie zaintrygowało. Co bowiem, może urazić dorosłych? Co może urazić MNIE? Jak fabuła oparta o historię i muzykę może być … kontrowersyjna? Wątek erotyczny? Pełno jest przecież książek, w których opisy pełne są wulgarności, otwartości…   Teraz jednak wiem już o co chodziło wydawcy. Zdecydowanie więc jeśli jesteś czytelnikiem, który lubuje się w romantycznych uniesieniach, delikatnych scenach z otoczką miłości i namiętności, a przede wszystkim czytelnikiem dla którego liberalne poglądy są obce, a tolerancyjność nie jest mocną stroną – zrezygnuj. Dlaczego? Bo możesz czuć się urażony. 

Chociaż mimo wszystko mam nadzieję, że górę weźmie Twoja czytelnicza ciekawość i tak jak ja pochłoniesz tę książkę w zaledwie kilka godzin.

A fabuła?  

Armagnac Jardineux był młodym arystokratą, który niedawno stracił wszystko co posiadał. Pewnego dnia zupełnie się tego nie spodziewając zostaje z niczym tracąc jednocześnie własne ideały, dążenia i wizje świetlanej przyszłości. Armagnac przez wiele lat swojego życia miał narzucaną wolę innych. Robił to, czego od niego wymagano i oczekiwano.

Gdy spadł na same dno na jego drodze stanął Lothar i dał propozycję, która miała doprowadzić go do tego czego potrzebował najbardziej. Bez wątpienia bowiem Armagnac na początku nie był nawet świadomy, że nade wszystko pragnął być 'panem własnego losu”, pragnął wolności.

Drogą do spełniania tych pragnień miała być muzyka, miało być wykorzystanie jego ukrytego talentu.

Muzyka, która wybrzmiewała spod jego palców była jakby odzwierciedleniem jego życia. Początkowo poukładanego, ukierunkowanego na konkretne cele, a następnie przeistaczającego się w farsę. On sam miał wrażenie, że stoi obok, obserwuje tę całą tragedię i (chyba najgorsze) jest wobec tego bezradny. Armagnac szybko uświadomił sobie jednak, że muzyka pozwalała osiągać mu ową wolność, a czas stawał dzięki niej w miejscu.

Obok Lothara w życiu Armagnaca pojawiła się jeszcze jedna postać  - Lord Edgar Francis Huntington. Był mentorem, mecenasem sztuki, jednak przede wszystkim był tajemniczy, niezwykły, mroczny i nieodgadniony. Wywoływał lęk, strach, ale też miłość i chęć bycia mu posłusznym.  

Być może dlatego Armagnac szybko zorientował się, że coś jest nie tak – a utwierdził się tylko w tym przekonaniu odkrywając historię zapisaną na kartach pamiętnika sprzed wieku, pamiętnika jego babki.

Kim tak naprawdę był więc Lothar i Huntington? Jakie tajemnice kryje przeszłość? Jaka jest cena wolności, luksusu, który Armagnac otrzymał od swego mentora?

Zapytacie pewnie ‘co w tym wszystkim może kogokolwiek urazić?”. Słusznie. Zarys historii opisanej wyżej nie zdradza żadnych pikantnych szczegółów. Niestety, aby nie odebrać Wam przyjemności odkrywania kolejnych tajemnic kryjących się w tej książce musze pozostawić tę kwestię nieporuszoną. Zapewniam Was jednak, że w/w historia przypieczętowana jest rządzą, pożądaniem, spora dawką seksualnych uniesień. Tam się po prostu dużo dzieje! Sięgnijcie sami i przekonajcie się, że tej książki nie da się opowiedzieć w kilku słowach.

Książka zaskoczy Was wielokrotnie. Ja otrzymałam od niej coś, czego zupełnie się nie spodziewałam. Jednak jestem naprawdę pozytywnie zaskoczona i zdecydowanie chcę więcej!

Dodam jeszcze, że książkę można oczywiście „rozebrać na części pierwsze” bo już po kilkunastu przeczytanych stronach nasuwała mi ona sporo refleksji na temat wolności, władzy, ludzkich potrzeb i pragnień. Można podjąć na jej podstawie rozważania o przewrotności ludzkiego losu,

o dążeniu do szczęścia, o granicach przyzwoitości i tego co wolno, a czego nie. Pojawiłyby się na pewno pytania o miłość, seks i prawa nimi rządzące.

Można też oddać się czystej przyjemności czytania i po prostu miło spędzić wieczór.

Jeśli sięgniesz po tę książkę koniecznie daj znać, jakie są Twoje odczucia. Jestem niezmiernie ciekawa!